آخرین پست پرانتزی سده یک هزار و سیصد و نود و هفت.

نه ، انگار هنوز هم سفره خاتونم

منم سفره خاتون ، که رفت و رفت و رفت و رفت

جنگید و جنگید و جنگید

میجنگد و میجنگد و میجنگد .

او سهمش را از زندگی اینگونه میگیرد

میخوابد و میخورد و میجنگدو هدف است که اورا زنده نگه داشتهبلند پرواز استحتی میگویند باهوش است

من سفره خاتونم ، که میجنگم و میجنگم و میجنگم و این رسالت من است.

من قرارداد پیروزی را با خون خود موکد ساختم که .که ببینم لبخندت راکه ببینم خوشحالی‌ات راتورا که بی‌دریغ دوستم داری و من ‌هم.

-من هیچوقت ننشسته‌ام ، هیچوقت آرام نگرفته‌م ، اینبار هم نمیگیرم و این است سرشت من.این است رسالتم. تا آنجا که پر شوم از چین پر از چروک و عشقم بورزم به سالها جنگیدن و از پا ننشستنم.که به سفره خاتون بودنم ، به چین های کنار لبها و چشمم عشق بورزم. چرا که این است سرشتم. این است سرشتم .این است سـرِ.